باران ببار این بار،

او را خواهم دید

این شهر بی در و پیکر

حریف اراده من نیست!

خواهم گشت

همینه اش را

خیابان به خیابان

کوچه به کوچه

باران امشب

بی عشق به خانه

برنخواهم گشت …

گاهی فقط از کل دنیا دلت یکی را می خواهد

و خودت هم خوب  می دانی …

تا ابد هم که منتظرش بمونی و واسش تلاش کنی

هیچ وقت به دستش نمی آوری 

باید بگذاری و بگذری

و تا همیشه اونو توی دلت نگه نداری

و چه سخت است این دانستن …!

چپیده بودیم توی صف …

زیر باران …..

منتظر تاکسی‏های هفت تیر به پارک وی ….

دختر کنار دستی ‏ام از همان اولی که پشت سرم ایستاد 

چترش را گرفت سمت من که ….

شما قدتان بلندتر است آقا ،

چتر را بگیرید دستتان من هم بیایم زیرش ….

لبخند هم زد …..

از آن جنس لبخندهای قشنگ ….

مهربان و ملیح ….

دخترانه و دلبر ….

چطور می‏توانستم عاشقش نشوم؟

او لبخند زده بود و هوا بارانی بود ….

دیگر اختیار و انتخابی وجود نداشت ….

عاشق شدن یک ضرورت بود …..

یک باید !

خنده ام میگیرد …

وقتی پس از مدتها بی خبری ،

بی آنکه سراغی از این دل بگیری …

می گویی دلم برایت تنگ است … 

یا دلم را به بازی گرفته ای ،

یا معنای واژه ها را خوب نمی دانی ؟

دلتنگی …

ارزانی خودت ،

من دیگر دلم را به خدا سپرده ام …